De trade-off
by dondams
(Noot: dit is een blog over voetbal en ik ben een beetje dronken)
Met het ouder worden, werd ik me bewust van de trade-off. Die lag zo rond mijn twintigste voor het grijpen en was heel duidelijk: schuif het van je af, en het zal minder pijn doen. Het zal ook minder schoon zijn, soms. Maar het zal minder pijn doen.
Die trade-off werd me ook aangeraden door iemand veel ouder en wijzer dan ik, na een zoveelste kutmatch met een kutref tegen een kutploeg. En zo onverdiend dat het allemaal was.
“Zet het van je af”, zei-ie. “Zeg het vaarwel.”
Het had gekund, toen. Er was een window of opportunity. Mijn tot dan toe altijd groeiende obsessie met het voetbal en de Club was al een jaartje gestagneerd. Er was de hogeschool, de grote stad, een compleet nieuw leven met nieuwe vrienden en nieuwe cafés en nieuwe meisjes. Zulke mooie meisjes. Ik had die oude, blauwzwarte liefde opzij kunnen zetten, zodat ik me nooit meer zou opjagen in slechte arbiters, gemiste kansen en weinig getalenteerde trainers.
Haha. Neen, ik had dat natuurlijk nooit echt gekund. De voorgestelde trade-off was nooit een optie. Ook later niet. Ik weet nog dat ik ooit letterlijk dacht: een kind krijgen, dat zal alles wel in perspectief plaatsen. Klopte fucking niks van. Lou was amper geboren of ik gooide alweer pantoffels naar Olivier Deschacht.
Waarom? In vier woorden, hierom:
‘De goal van Refaelov.’ Rafa heeft wel meer belangrijke en mooie goals gemaakt in zijn leven, maar geen enkele was zo belangrijk en daarom ook zo mooi als deze.
Ik kan daar een hele uitleg over geven – bekerfinale, laatste minuut, oververmoeid, eerste prijs in jaren – maar het volstaat om te zeggen dat ik van deze goal moet wenen.
Moet, tegenwoordige tijd. Nog altijd. Om allerlei schijnbaar triviale redenen is dit de belangrijkste goal uit mijn leven als Clubzot. Een ijkpunt in dat leven, zelfs, en in dat van de Club.
Al de emoties die loskwamen bij dat doelpunt zou ik dus gemist hebben, als ik me tien jaar eerder had overgegeven de goedbedoelde raad van die oudere wijze man. Terwijl die goal alleen al alle ellende waard is, natuurlijk. Club mag letterlijk elke match verliezen, in omkoopschandalen verwikkeld raken, failliet gaan: de pijn die zulke omstandigheden zouden veroorzaken, weegt geen sikkepit op tegen De Goal Van Refaelov.
Ik moet eraan denken, terwijl ik dit in een waas van cognac en Sufjan Stevens zit neer te pennen, omdat mijn Club zonet onverdiend is uitgeschakeld in de zestiende finales van de Europa League tegen Dynamo Kiev. Een voetnoot in de geschiedenis, maar een die, wel ja, pijn doet. Echt heel veel pijn.
Ik kan een hele uitleg geven over het waarom – heroïsche heenmatch, halve ploeg out met covid, de betere ploeg – maar het volstaat om te zeggen dat ik van dit verlies zou kunnen wenen.
En toch. Dit uit mijn geheugen wissen, samen met al de rest?
No fucking way.
dondams 